We vertrokken naar Delft met ons team om te proberen kampioen te worden. Ja, kampioen, als ik dit aan het begin van de competitie had gezegd, had niemand me geloofd. Althans ikzelf in ieder geval niet. Maar na 3 wedstrijddagen stonden we samen met LSG 3 aan kop met zes matchpunten. We verloren ongelukkig in Sas van Gent doordat we in een gewonnen stelling met nog één zet te gaan door onze vlag gingen. Ook moesten we een gelijkspel toestaan aan D4 uit Oosterhout. Maar ineens was er die enorme totaal onverwachte grote overwinning tegen koploper LSG Leiden 3 (7,5-0,5), waarmee we hun direct achter ons lieten en de kop overnamen met HWP Sas van Gent 3. Sas van Gent verspeelde een ronde later een matchpunt en wij kwamen in de ronde daarna niet verder dan 4-4 tegen De Pion Roosendaal. Stand van zaken één ronde voor het einde Landau Axel en HWP Sas van Gent 12 matchpunten, wij 39 bordpunten, zij 38 bordpunten. Het ging dus om de bordpunten. Wij moesten naar Delft, zij thuis tegen D4 Oosterhout. Op papier hadden we het dus gemakkelijker, maar wat is papier?
Luc Oosterlinck en Nick Dubbeldam waren in Sas van Gent om onze jeugd te begeleiden en om mij (als non-playing captain) op de hoogte te houden van de stand van zaken bij HWP 3. Het werd voor mij een zeer spannend middagje. Ik durfde niet zo goed naar onze stellingen te gaan kijken, maar ja, dat niet doen, kon ik natuurlijk ook niet, zoals ongetwijfeld velen wel zullen weten. Ik had een opstelling gemaakt waarbij ik rekening had gehouden, dat hun sterkste speler niet op het eerste bord zou zitten en mijn gevoel kwam uit, hij zat op bord 3 en daar had ik nu net onze Arthur Hugaert (topscoorder met 6,5 uit 7 op dat moment) gezet. Na een goed half uurtje zag ik Arthur zo maar een stuk winnen. Zijn tegenstander speelde nog wel lang door, maar ik wist al dat Arthur dit niet meer ging weggeven. De opening kwam weer van de 15-jarige Quinten Ramacker, die tegenwoordig helemaal bij de Franse grens woont en toch gewoon met ons meespeelt! Quinten won weer en eigenlijk net zo gemakkelijk als de vorige ronde. Rechtstreeks van uit de opening sloeg hij toe en zette ons op 1-0. Bam, ik meteen naar buiten, telefoon aan (had het van te voren aan wedstrijdleider gevraagd) en meteen sms-en naar Luc en Nick 1-0. Ik kreeg echter een antwoord terug, dat ook HWP al op 1-0 voorstond. Niet veel later won de ook 15-jarige Bas de Feijter en zette ons op 2-0. Ik was in ieder geval al erg blij, want ik had toch gewoon met twee jeugdspelers in zo’n cruciale wedstrijd gespeeld en uiteraard hebben ze dit vertrouwen aan mij en de ploeg uitbetaald. Nu weer naar buiten en hetzelfde ritueel, 2-0 voor ons, Bas wint stond er in de SMS, maar ik kreeg weer een SMS terug, waarin stond, HWP 1-0 en ze staan ook gewonnen op de onderste vier borden. Pff, ik weer naar boven, weer een rondje langs onze borden en zag alleen maar goede stellingen, alleen bij Wim Versporten ging het niet goed.
Ineens was Randy van Houtte klaar. Alles stond lange tijd gelijk, alleen Randy had een enorm tijdvoordeel. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar zijn overwinning kwam als geroepen. Ik weer naar buiten gevlogen, telefoon aan en SMS, 3-0 Randy wint. Toen kwam er voor het eerst een positief SMSje binnen. HWP had een halfje laten liggen en om dus zeker te zijn op dat moment volstond een overwinning van 7-1 om kampioen te worden. Ik weer de trap op richting speelzaal, ik denk niet dat er ooit iemand is geweest, die zo vaak die trap op en neer is gegaan op één dag. En weer goed nieuws voor ons, Bart wint en zet ons op 4-0, terwijl ook Arthur zijn tegenstander eindelijk het nutteloze inzag en opgaf, 5-0. Normaal gezien zou je dan als teamleider uitermate gerust zijn, de teamwinst was binnen, maar voor vandaag was dit nog niet genoeg. We zaten nu wel rond de tijdsnoodfase en ik verwachtte ook dat er in Sas van Gent wel wat partijen klaar zouden zijn. Dus ik stond weer buiten, met de SMS 5-0, voor ons, toen ik van Luc en Nick het SMSje terugkreeg “Proficiat”. Zou dit betekenen, dat we kampioen zijn? Er volgde er nog één tussenstand HWP3 – D4 1,5-2,5. Ik kon het niet geloven, want dit betekende dat we met 5-3 moesten winnen om kampioen te worden. We waren er en schrijven dus historie in de Landau Axel geschiedenis. Ik ben nog nooit zo snel een trap op gerend naar de speelzaal om het geluk met iedereen te delen. Wim versporten en Johnny Schalkx stonden ondertussen verloren en gaven op. Gertjan Verhaeren, die al lang heel goed stond won en de eindstand werd dus 6-2. Wat kan teamspelen toch mooi zijn! Uiteraard moeten we niet vergeten, dat niet alleen het achttal van vandaag kampioen is geworden. Er hebben nog heel wat andere spelers mee gedaan. Ook Ian Vandelacluze, Stefaan Deman, Nouri Zouaghi, Arjo Arendse, Patrick Moens, Nick Dubbeldam, Janco Dees, Bart Vergauwen, Joop Maas en ikzelf hebben meegespeeld en verdienen ook deze eer!
We kwamen met zijn allen bij elkaar, de meesten nog beduusd van wat we hadden bereikt en we zijn naar Axel gereden om daar lekker te gaan eten en om ook nog wat te gaan drinken. Bij de Pyramide kwam ook Jacqueline nog om de kampioensfoto te maken. Wat een klasse, wat een vereniging, ik ben er erg trots op om dit mee te mogen maken. Volgend jaar zal een moeilijk jaar worden om ons te handhaven. Versterking zal nodig zijn en is welkom, maar de gouden regel blijft, zolang ik externe teamleider en jeugd-coordinator ben, dat de jeugd hun kansen volop moeten krijgen. Vandaag hebben ze dat maar weer eens bewezen, want naast het tweetal, wat vandaag in het eerste team speelde, deden er ook drie mee in het tweede team.
